De dood van mijn zoon Tim raakt me diep tot op het bot en in iedere elke vezel. Soms vraag ik me af of ik dit grote verdriet wel kan toelaten in mezelf, kan ik dan nog overeind blijven? Toch ervaar ik ook een enorme drive om door te gaan met mijn leven, met het leven dat me zo lief is. Voor mij voelt het dat ik juist door gewoon te leven, gewoon te genieten, het geleefde leven van Tim gewoon blijf eren.

Als moeder is het mij niet gelukt om Tim te leren het leven te omarmen. Toch voel ik dat ik gedaan heb wat ik kon. In het hele ziekteproces van Tim en de aanloopjaren naar zijn dood toe ben ik situaties terecht gekomen die het mij onmogelijk maakten mijn pedagogische moederrol in te nemen. Bijvoorbeeld na zijn opname in Zuid-Afrika. Ik wilde hem helpen begrenzen. Ik wilde me aan de gemaakte afspraken houden. Aan de andere kant wist ik ook dat dat juist extra spanning oproept, en spanning bij een zoon die suïcidale gedachten heeft wilde ik kost wat kost voorkomen. Voor mijn gevoel kwam ik in een spagaat terecht. Wat overbleef was liefde. Er onvoorwaardelijk voor hem zijn en van hem houden.

26 november zou hij 28 zijn geworden. Nooit meer zijn verjaardag vieren….voor altijd een zoon van 27. Verjaardag heb ik in mijn hoofd veranderd voor geboortedag, want het blijft de dag waarop hij geboren is. Het komend jaar zullen alle speciale dagen ‘de eerste zonder Tim’ zijn. Ook alle gewone dagen zullen zonder mijn lieve zoon zijn. Het leven gaat nu al 23 dagen ‘gewoon‘ door. Want immers, wat is gewoon?

Gewoon is eigenlijk heel bijzonder, toch?