Missie

Ik voel aan alles dat ik nu eindelijk mijn missie heb gevonden en weet wat ik hier op aarde te doen heb: het begeleiden van ouders die hun kind verloren hebben ten gevolge van suïcide. Ik heb zelf ook hulp gezocht nadat Tim (mijn zoon) op 27-10-2020, op 27 jarige leeftijd besloot dat zijn leven hier op aarde klaar was en merkte dat het praten over Tim, met een professional (zonder rekening te hoeven houden met de gevoelens van de ander), superfijn en heel hard nodig was. Toen ik aan deze therapie begonnen was veranderde mijn cliëntenbestand. Er kwamen/komen alsmaar ouders op mijn pad die ook hun kind verloren hebben door zelfdoding en omdat ik niet niet toeval geloof, geloof ik dat het me toevalt.

Rouw is de achterkant van liefde

Deze zin las ik laatst en ik moest er even over nadenken. Want als rouw de achterkant van liefde is dan is het ook de achterkant van de liefde voor mezelf toch? Rouw laat je stilstaan bij diegene die je lief hebt gehad en de vreugde die je met diegene hebt ervaren. “De manier waarop je omgaat met verlies, laat zien hoe je met je leven en jezelf omgaat”, ontdekte Jakob van Wielink en ik kan me vinden in zijn woorden.

Ervaringsdeskundige en psychosociaal therapeut

In 2007 ben ik als therapeut met EMDR aan de slag gegaan en heb vele vlieguren gemaakt in het begeleiden van mensen met trauma, in alle vormen. Sinds Tim er niet meer is krijg ik steeds cliënten die kampen met- verslaving, suïcidale gedachten of die een kind verloren hebben door zelfdoding.

1. Omdat ik van mening ben dat mensen die lijden aan een verslaving meer hulp nodig hebben dan ik in mijn eentje kan bieden, stuur ik deze mensen meestal door naar de reguliere GGZ of help ik hen tot ze daar aan de beurt zijn i.v.m. de wachtlijsten.
2. Cliënten die zelf suïcidale gedachten hebben stuur ik ook door, want dat komt te dicht bij en dan ben ik niet meer helpend.
3. Ouders die hun kind hebben verloren door zelfdoding kan ik echter wel goed helpen. Omgaan met machteloosheid, soms met schuldgevoelens, met het trauma PTSS (-achtige klachten) enz.

Ik wil deze ouders ‘leren’ dat rouw als het ware de de golven de van zee zijn. Golven komen vaak onverwacht, kunnen groot of klein zijn en gaan ook weer voorbij. Golven van focus op het verdriet en gemis, golven van mooie momenten, golven van herstel, golven van vreugde. Mensen zijn meer dan alleen het verlies dat ze bij zich dragen. Mensen zijn zoals de zee; ruw, stil, kolkend, golvend en krachtig. Hoe mooi zou het zijn als deze ouders kunnen zien dat de manier waarop ze rouwen ook iets zegt over hoe ze in het leven staan?

Hoe ga jij met je Rouw om?

Kop in het zand en ‘gewoon’ doorgaan? Afzonderen en jezelf opsluiten, afsluiten? Hard werken om er niet aan te hoeven denken? Je verdriet wegdrinken- of eten? Niet meer van het leven (mogen?) kunnen genieten? Er is geen goed of fout in rouwen, wat voor de een helpend is, werkt voor een ander totaal niet. Er is ook geen tijdafspraak voor rouwen. Je kunt het verlies geen plekje geven! Je leert je leven eromheen te leven.

Hoe ga ik met mijn rouw om en wat zegt dat over mij?

Hoe ging ik als kind met tegenslagen om? Nou, dat kan ik jullie wel vertellen. Ik verstopte me in boeken, heb hele boekenkasten uitgelezen. Ik trok mezelf terug op mijn kamer. Later zette ik mijn maskers op. Net doen alsof alles goed gaat en ik maakte me afhankelijk van anderen, ging anderen pleasen ten koste van mezelf. In vaktermen: het Symbiotische masker – de Vervloeiende structuur en het Masochistische masker – de Opofferende structuur. Deze twee maskers zijn nog steeds mijn favoriete maskers als ik spanning voel. Vaak eerst onbewust, maar de laatste jaren meer bewust en dan kan ik deze maskers ook weer afzetten. In mijn rouw proces doe ik hetzelfde. Ik trek me terug en zit dagen alleen op de camping en zet af en toe mijn ‘alles gaat goed’ masker op omdat ik dan vind dat de ander niet met mijn verdriet geconfronteerd hoeft te worden. Het verschil tussen vroeger en nu zit hem denk ik in het feit dat ik nu bewust kies voor afzondering. Ik kies voor de rust op de camping en voor het op verhaal komen in de bossen. Ik voel meer ruimte zonder mijn maskers op en weet inmiddels ook wat de positieve krachten van mijn maskers zijn.

Wat heb ik te bieden aan ouders die hun kind hebben verloren door suïcide?

Ik wil graag met deze ouders aan de slag. Gewoon er Zijn. Stilstaan bij de pijn, erkenning geven. Uitleggen welke symptomen bij rouw universeel zijn én dat rouw tegelijkertijd een uniek proces is waarbij alle emoties er mogen zijn. Helpen bij de verwerking, (misschien met EMDR) hulp bij het leven weer kunnen leven rondom de rouw zoals de zee; ruw, woest, stil, kolkend, golvend, helder, donker, rustig en krachtig. Laten zien dat deze zee (ook bij mij) constant veranderlijk is en dat dit okay is. Zoals het leven eigenlijk altijd constant in verandering is. En als de behoefte er is zou ik deze ouders het e.e.a. kunnen vertellen over hun maskerstructuren en hoe deze je kunnen tegenwerken of juist kunnen helpen. Want je valkuil aan de ene kant is je kracht aan de andere kant. Net zoals rouw de achterkant van liefde is.