Ik heb het idee dat er nog steeds een soort van taboe ligt op het ‘hebben van een therapeut’, er ligt in mijn ogen zelfs een taboe op àlle soorten hulpverlening m.b.t. de GGZ. Het wordt tijd om dit te doorbreken. Ik zie therapie juist als een verrijking van je persoonlijke ontwikkeling en ga zelf ook regelmatig in gesprek met een van mijn collega’s. Ik kan mezelf immers niet ‘therapieën’, of een spiegel voorhouden want ik kijk er namelijk al in 🙂
Er zijn nog steeds een hoop mensen die vinden dat er op zijn minst wel iets goed mis met je moet zijn voordat je naar een therapeut toe gaat. Dat vind ik klinkklare onzin! Therapeutische gesprekken zijn juist geschikt om jezelf beter te leren kennen. Om handvatten aangereikt te krijgen die je zelf nog niet hebt bedacht. Om met iemand te kunnen sparren die neutraal kan kijken naar jou probleem. Je hoeft dus echt niet perse in een zware depressie te zitten. Natuurlijk werk ik ook met depressieve- en getraumatiseerde mensen maar de meeste cliënten hebben helemaal geen ernstige psychische klachten. Ze hebben gewoon behoefte aan een luisterend oor, aan iemand die (h)erkenning geeft en die helpt om zélf de oplossingen en antwoorden te vinden.
Voor mijn gevoel is therapie een gelijkwaardig proces tussen mijn cliënt en ik. We gaan samen sparren!
Wil je meer weten klik dan hier.
